ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ:2012-2013
ΜΑΡΙΑ
ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Το Δάσος, κοίτα, απόγυρε
στης Νύχτας την αγκάλη.
Μύρο αποπνέει μεθυστικό,
στενάζει με το αηδόνι.
Το φεγγαράκι πάνω του
περίεργο προβάλλει
και στον καθρέφτη του ρυακιού
τα μάγια του ξαπλώνει.
στης Νύχτας την αγκάλη.
Μύρο αποπνέει μεθυστικό,
στενάζει με το αηδόνι.
Το φεγγαράκι πάνω του
περίεργο προβάλλει
και στον καθρέφτη του ρυακιού
τα μάγια του ξαπλώνει.
ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ:2011-2012
Γιώργος Σεφέρης, «Υστερόγραφο»
Γνώρισα
τη φωνή των παιδιών την αυγή
πάνω σε πράσινες πλαγιές ροβολώντας
χαρούμενα σαν μέλισσες και σαν
τις πεταλούδες, με τόσα χρώματα.
Γιώργος Σαραντάρης, « Ήταν μια μέρα γελαστή»
Ήταν μια μέρα γελαστή
που τη χορεύαν όλοι
Ένας σοφός μας άκουγε ξανά
να λέμε παραμύθια
Κι ήταν μια τρέλα τα πουλιά
που ακούμπαγαν στην πλάση
Ήταν καιρός που άνοιγε η καρδιά
και μπαίναν τα λουλούδια
Εκελαηδούσαν όλο πιο γλυκά
τα σύννεφα στα δέντρα
Το χαϊκού είναι ένα σύντομο ποίημα 3 στίχων: ο πρώτος στίχος έχει 5 συλλαβές, ο δεύτερος 7 και ο τρίτος 5.Ολόκληρο δηλαδή το χαϊκού αποτελείται από 17 συλλαβές.
Το χαϊκού προήλθε από ένα λίγο μεγαλύτερο ποίημα, την τάκα, 5 στίχων,31 συλλαβών διατεταγμένων σε 2 στροφές:5/7/5 και 7/7.Η τάκα γραφόταν από δύο συνήθως ποιητές σαν παιχνίδι: ο ένας έγραφε τις τρεις πρώτες σειρές, ο άλλος του απαντούσε με τις δύο τελευταίες. Η τρίστιχη εκκίνηση ονομαζόταν χόκου. Με τον καιρό, το χόκου αυτονομήθηκε σαν μορφή και πήρε το όνομα χαϊκού.
Το χαϊκού πρωτοεμφανίστηκε τον 15ο και 16ο αιώνα με τους ποιητές Μοριτάκε, Σόκαν και Τεϊτόκου, αλλά άνθισε μετά τον 17ο αιώνα (με τον Μπασό).Έκτοτε έγινε πολύ δημοφιλές και διαδόθηκε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Υπάρχουν σήμερα στην Ιαπωνία δεκάδες περιοδικά που τυπώνουν εκατοντάδες χιλιάδες χαϊκού κάθε χρόνο.
Το χαϊκού είναι πάρα πολύ μικρό ποίημα. Είναι λοιπόν φυσικό να μη δίνει παρά το περίγραμμα μιας εικόνας ή κάποιο σημαντικό της στοιχείο. Το μέγεθός του δεν επιτρέπει πολλές λεπτομέρειες. Πάντως, το καλό χαϊκού έχει σαφήνεια. Η γοητεία του προέρχεται όχι από την αοριστία αλλά από τη δύναμη και την πυκνότητα του υπαινιγμού.
Σε κάθε σχεδόν χαϊκού υπάρχει μια έξη ή μια έκφραση που δηλώνει εποχή του έτους. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα χαϊκού ασχολούνται αποκλειστικά με την φύση. Απλώς ο ποιητής ψάχνει κάθε φορά να εκφραστεί. Η περιγραφή της φύσης δεν είναι ένα άλλοθι για να εικονογραφηθούν ανθρώπινα συναισθήματα.
Τα παιδιά της Β τάξης γράφουν
Χαϊκού…
Το συννεφάκι
βρέχει, ο ήλιος λάμπει
και ‘γω γελάω
Βιολέτα Δούκα-Χάουϊ
Τα λουλούδια
μυρίζουν ωραία και
ο ήλιος μας ζει…
Βιολέτα Δούκα-Χάουϊ
Δες το ποτάμι
να κυλάει γρήγορα
κάνε μια ευχή.
Κυριάκος Ιμσιρίδης
Έσταζε μέλι
το μεγάλο ποτάμι
στην πατρίδα μου.
Θέμης Ιμσιρίδης
Ο θεός είναι
ο δημιουργός μας και
μας ευλόγησε…
Βιολέτα Δούκα
τα λουλούδια ανθίζουν το φθινόπωρο βροχές.’’
Στεφανία Νεοχωρίτου Β3
‘’ Φύσηξε το καλοκαίρι !
χιονίστηκαν τα ψηλά δένδρα !’’
Ελένη Ονουφριάδου Β3
‘’ Η πραγματική ευτυχία
έρχεται από την ψυχή μας.’’
Άννα Παναγιώτογλου Β3
στη γη μπορώ να περπατώ
στον ουρανό δεν μπορώ να πετώ.’’
Θανάσης Πάλλης Β3
Άνοιξη λουλούδια,
χειμώνας κρύο.’
Δωροθέα Ντουλματζή Β3
‘’ Μπλε η θάλασσα,
γαλάζιος ο ουρανός,
μαύρα τα πουλιά.’’ Ελεωνόρα Μπαχαρίδου Β3
Παίζουν παιδάκια
χαρούμενα στον κήπο
χαμογελώντας
Είναι όμορφη
η ζωή μας και καλή
η αγάπη μας…
Βιολέτα Δούκα-Χάουϊ
21 ΜΑΡΤΙΟΥ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
Πάει το ταξίδι ,φτάσαμε!...
Πάει το ταξίδι,φτάσαμε!...Το ωραίο νησάκι να το!
Διπλά ακρογιάλια.Τ ανοιχτό-φως όλο το χιονάτο,
με τα γραμμένα ερείπια και με τα μαυροπούλια.
Και τ άλλο-ω δάση απο μυρτιές,ω κήποι απο ζουμπούλια,
και κάτω από της νεραντζιάς της φουντωτής τα κλώνια,
ω ίσκοι!...-οι Ερωτες μιλούν ,αντιλαλούν τ αηδόνια.
Το εν ακρογιάλι.Εδώ! μας λέει, τ αλλο ακρογιάλι.Να με!
Βαρκούλα πού θ αράξουμε;Βαρκάρη,πού θα πάμε;...
Κωστής Παλαμάς
Το θαλασσινό τριφύλλι
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Λίνος Κόκοτος
Πρώτη εκτέλεση: Ρένα Κουμιώτη
Μια φορά στα χίλια χρόνια
του πελάγου τα τελώνια
μες στα σκοτεινά τα φύκια
μες τα πράσινα χαλίκια.
Το φυτεύουνε και βγαίνει
πριν ο ήλιος ανατείλει
το μαγεύουνε και βγαίνει
το θαλασσινό τριφύλλι.
Το θαλασσινό τριφύλλι ποιος
θα βρει να μου το στείλει.
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
το θαλασσινό τριφύλλι.
Μια φορά στα χίλια χρόνια
κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια.
Δε γελάνε μήτε κλαίνε,
μόνο λένε μόνο λένε.
Μια φορά στα χίλια χρόνια
γίνεται η αγάπη αιώνια.
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
κι η χρονιά να σου πετύχει.
Το θαλασσινό τριφύλλι ποιος
θα βρει να μου το στείλει.
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
το θαλασσινό τριφύλλι.
ΠΑΤΕΡΕΣ(Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ)
[…] Παιδί μου, το Περιβόλι μου
που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρής κι όπως το δής
να μήν το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιό βαθιά
και φράξε το πιό στέρεα
και πλούτισε τη χλώρη του
και πλάτυνε τη γή του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται
να το βεργολογήσεις,
κι άν αγαπάς τ' ανθρώπινα
και όσα άρρωστα δέν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε
τα ξωτικά να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του
μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.
Κι άν είναι
κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε
σκιαγμένα, κι όσα δεντρα,
για τίποτ’ άλλο δέ φελάν
παρα για μετερίζια,
μή φοβηθείς το χαλασμό.
Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρωσε το περιβόλι,
κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του
και ταμπουρώσου μέσα,
για πόλεμο, για μάτωμα,
για την καινούγια γένα,
π’ όλο την περιμένουμε,
κι όλο κινάει για νά ‘ρθη,
κι όλο συντρίμι χάνεται
στο γύρισμα των κύκλων.
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
1.Η ΕΛΙΑ (ΠΑΛΑΜΑΣ)
2.ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ(ΕΛΥΤΗΣ)
3.ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ (ΠΑΛΑΜΑΣ)
Ελεγεία των Λουλουδιών Καβάφης (Αποκηρυγμένα)
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν
Κι’ απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
η νεότης πιο ωραία. Aλλά μαραίνεται
γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται•
η πασχαλιές με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Αλλά τα ίδια μάτια δεν τα κοιτάζουνε.
Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθεια τα βάζουνε.
Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε•
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ’ αναγνωρίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Αλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
Αυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε•
κ’ επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.
Πάλ’ ήλθε καλοκαίρι κ’ οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Aλλ’ απ’ το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
Βαριά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.
Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Λησμονημένου Αυγούστου κρίνοι μάς στέφουνε,
τ’ αλλοτινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
σκιές αγαπημένες γλυκά μάς γνέφουνε
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.
Η ανεμώνη (Γεώργιος Βιζυηνός)
Ένας βράχος στα βουνά
συλλογιέται μοναχός του.
Ένα ρυάκι, που περνά,
κάτι τραγουδάει εμπρός του.
Μία ανεμώνη, που ανθεί
εις τον βράχο στηριγμένη,
να νοήσει προσπαθεί
το τραγούδι τι σημαίνει.
Κι᾿ όλο σκύφτει πιο πολύ,
και ξεχνά το στήριγμά της.
Τι τραγούδι να λαλεί
ο τρεχάμενος διαβάτης;
Τραγουδεί για μια αγκαλιά,
που με πόθον ανοιγμένη
στην χρυσήν ακρογιαλιά
μέρα νύχτα τον προσμένει.
- Αχ, κι᾿ ας ήμουν, λέγ᾿, εγώ
κείνη που θα τ᾿ αγκαλιάσει!
Και το ρεύμα το γοργό
σκύβ᾿ ἡ λουλουδιά να φθάσει!
Μα, σαν έσκυβ᾿ έτσι δα
το νερό με την ορμή του
τα φυλλάκια της μαδά
τα κατρακυλά μαζί του.
Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο!
Γιατί, αχ! γιατὶ
ξεστηρίχθηκ᾿ απ᾿ τον βράχο!
Η ΦΥΣΗ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ JOHN MAYALL(1970)
Ο άνθρωπος είναι βρωμερό πλάσμα
Βρωμίζει τη γη και το νερό και τον αέρα
Αύριο ίσως είναι αργά
Τώρα είναι ο καιρός που πρέπει να σαι πληροφορημένος
Η φύση καταστρέφεται
Ο μολυσμένος θάνατος έρχεται
Σε νοιάζει
Τα απορρίμματα συσσωρεύονται
Σύντομα οι σκουπιδότοποι
Θα φτάσουν στην εξώπορτα σου
Οι λίμνες και τα ποτάμια βαλτώνουν
Τίποτα δεν ζει η αναπτύσσεται όπως παλιά
Ο κόσμος που παίρνεις σαν δεδομένο
Σύντομα δεν θα υπάρχει
Διάβασε για τη μόλυνση
Δυσαρέστησε τους εργοστασιάρχες
Μποϋκοτάρισε στην αγορά
Τα δοχεία που δεν ξαναχρησιμοποιούνται
Το αλουμίνιο, το γυαλί και το πλαστικό
Ο ατέλειωτος σωρός αυτός είναι άφθαρτος
Είμαστε η γένια
Που πρέπει να διατηρήσουμε το φυσικό μας χρόνο
Όσο για τα παΐδια μας
Γεννηθήκαν για να πνιγούν στον ανθρώπινο βούρκο
Η φύση καταστρέφεται
Κι είμαστε ένοχοι γι αυτό το ομαδικό έγκλημα
ΟΠΩΣ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
Είσαι εσύ αγαπημένη Παναγιά
που μες στα μάτια σε κοιτούσα σαν θεά
Είσαι εσύ όλη η ζωή μου και το φως
μα τι να κάνω σ αγαπάω ο τρελός
Όπως ανθίζουν τα λουλούδια
άνθισες και εσύ
Για σένα γράφω εγώ τραγούδια
αγάπη μου χρυσή
Όταν σε είδα με έναν άλλον αγκαλιά
και μου'κοψες σε δυο κομμάτια την καρδιά
Όπως έδινες σε κείνον τα φιλιά
Ξαν
ΑΣΠΡΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΡΑΤΩ
Άσπρο τριαντάφυλλο κρατώ
μωρ' Γιαννιοτωπούλα μου,
ωρέ μου λένε να το βάψω,
λουλουδάκι μου γαλάζιο,
λουλουδάκι μου γαλάζιο
σε φιλώ κι αναστενάζω.
Κι αν το πετύχω στην βαφή
μωρ' Γιαννιωτοπούλα μου
ωρέ πολλές καρδιές θα κάψω,
λουλουδάκι μου γαλάζιο,
λουλουδάκι μου γαλάζιο
σε φιλώ κι αναστενάζω.
Θα κάψω νιες, θα κάψω νιους
μωρ' Γιαννιωτοπούλα μου,
ωρέ θα κάψω παλικάρια,
λουλουδάκι μου γαλάζιο,
Λουλουδάκι μου γαλάζιο
σε φιλώ κι αναστενάζω.
Θα κάψω μια μελαχροινή
μωρ' Γιαννιωτοπούλα μου,
ωρέ που έκαψε κι εμένα,
λουλουδάκι μου γαλάζιο,
λουλουδάκι μου γαλάζιο
σε φιλώ κι αναστενάζω.αγύρισαν στο νου μου τα παλιά
.
ΜΗΛΟ ΜΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Μήλο μου κόκκινο ρόιδο βαμμένο
μήλο μου κόκκινο ρόιδο βαμμένο
γιατί μι μάρανες το (μ)πικραμένο
γιατί μι μάρανες το (μ)πικραμένο
Πηγαίνω κι έρχομαι μα δε συ βρίσκω
πηγαίνω κι έρχομαι μα δε συ βρίσκω
βρίσκω τη (μ)πόρτα σου αμπαρωμένη
τα παραθύρια σου φεγγοβολούνε.
Ρωτώ το πάπλωμα που ειν' η κυρά σου
ρωτώ το πάπλωμα που είν' η κυρά σου
κυρά μ' δεν είνι δω πάεισι τση βρύση
πάεισι να πιει νιρό και να γεμίσει.
ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ
Είχα ένα περιβολάκι,
έμμορφο και μικρουλάκι.
Είχε γύρω γύρω αφάνες
και στη μέση ματζουράνες.
Είχε μια μηλιά στη μέση,
που απ' τα μήλα πάει να πέσει
Πάει κι ο νιος να κόψει μήλο,
κι αποκρίνεται το φύλλο:
"Τάχει αφέντης μετρημένα,
κι η κυρά λογαριασμένα"
ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΑΦΝΕΣ
Αχ όλες οι δα...
-μαύρα μου μάτια-
όλες οι δάφνες, είναι δάφνες.
Αχ όλες οι δάφνες- δάφνες
αχ κι όλες οι μαυρομάτες.
Αχ όλες φιλί
-μαύρα μου μάτια-
όλες φιλί μου δώσαν.
Αχ όλες φιλί μου δώσαν
αχ κι όλες το μετανοιώσαν!
Αχ και μια μικρή
-μαύρα μου μάτια-
και μια μικρή μικρή δαφνούλα
και μιά μικρή δαφνούλα
αχ μου `χει πάρει την καρδούλα.
Η ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ
Η γαρυφαλλιά που έχεις η γαρυφαλλιά
(η γαρυφαλλιά που έχεις μέσα στην αυλή)χ2
κοίταξε να την ποτίζεις να μην μαραθεί
Η γαρυφαλλιά που έχεις η γαρυφαλλιά
(η γαρυφαλλιά που έχεις θέλει πότισμα)χ2
θέλει γλάστρα κρυσταλλένια θέλει στόλισμα
Η γαρυφαλλιά που έχεις η γαρυφαλλιά
(η γαρυφαλλιά που έχεις θέλει σκάλισμα)χ2
για ν’ ανθίσει να πετάξει φύλλα πράσινα
ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ
Ξύπνα λουλούδι του δάσους
πουλί του λιβαδιού
που σεργιανάς στον ουρανό
που ‘χεις τα μάτια μικρού ελαφιού
Σαν τα λουλούδια που πίνουν δροσιά
έτσι χορταίνω όταν με κοιτάς
σαν ευωδιά λουλουδιών πρωινή
σαν ευωδιά μαραμένου φύλλου
είναι η ανάσα σου
Κοίταξε με, κοίταξε με
αίμα της καρδιάς μου
Η γη χαμογελάει
τα νερά χαμογελάνε
τα σύννεφα στον ουρανό
όλα χαμογελάνε
αγαπημένη μου
ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ Η ΛΕΜΟΝΙΑ
Του παραδείσου λεμονιά
ένα κλαδάκι λησμονιά
φύλαξε και για μένα, φύλαξε και για μένα
Που 'χω δυο χρόνια στο λαιμό
δεμένα αναστεναγμό
και χείλη κλειδωμένα, και χείλη κλειδωμένα
Γέμισε μύρα κι ευωδιές το κορμάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που σταματούν τον πόνο
Στείλε μου το λευκό σου ανθό με τ' αρώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν μπω στον τρίτο χρόνο
Του παραδείσου λεμονιά
κρύψε τα ρούχα του φονιά
στης πίκρας το ντουλάπι,
στης πίκρας το ντουλάπι
τα ματωμένα τα νερά
να βγάλω πάλι τα φτερά
που μου ‘σπασ' η αγάπη,
που μου ‘σπασ' η αγάπη
Γέμισε μύρα κι ευωδιές το κορμάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που σταματούν τον πόνο
Στείλε μου το λευκό σου ανθό με τ' αρώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν μπω στον τρίτο χρόνο
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή1.Η ΕΛΙΑ (ΠΑΛΑΜΑΣ)
2.ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ(ΕΛΥΤΗΣ)
3.ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ (ΠΑΛΑΜΑΣ)